ROZDZIAŁ 16,, Jesienny Bal"

Bliźniaczki wysiadły z samochodu, do Gosi od razu podszedł Maciek i przywitał się, na jego twarzy malował się zachwyt.
- Wyglądasz ślicznie- powiedział jej.
- Dziękuj- odpowiedziała lekko zawstydzona.

        

Małgosia ujęła dłoń chłopaka i razem ruszyli w stronę wejścia do budynku. Dziewczyna nie słysząc za sobą kroków siostry odwróciła się, Maja wciąż stała w tym samym miejscu.

- Chodź już- ponagliła ja Gosia

- Wy idźcie, ja zostanę tutaj jeszcze chwilę.

Patrzyła jak jej siostra z Mackiem znika we wejściu do szkoły. Usiadła na ławce i poprawiła sobie czarny płaszcz, przez cały czas przyglądała się jak wiele roześmianych par wchodzi do budynku, nie zwracała uwagi na to kim byli uczniowie. Dopiero kiedy zauważyła Kubę w towarzystwie Patrycji zrobiło jej się smutno. Dziewczyna wyglądała bardzo ładnie, na sobie miała długą żółta suknię, a na wierzchu szary płaszcz. 

                                            

Za nimi szedł szedł chłopak, który był trochę podobny do Kuby, miał identyczne włosy i strój. Obok niego szła Paulina. Nastolatka wyglądała zjawiskowo, spod ciemno granatowego płaszczyku wystawała cieniowana niebieska suknia. Włosy miał podpięte, jednak kilka kosmyków poruszało się pod wpływem delikatnego wiaterku. Całość prezentowała się wyjątkowo.

- Ciekawe, gdzie jest Natalka?- pomyślała Maja.

Jak na odpowiedź jej myśli na drodze pojawiła się dziewczyna trzymająca za rękę jakiegoś chłopaka. Natka była ubrana w czarną suknię oraz czerwony, długi płaszcz. 

Kiedy przed szkołą nie było żadnych osób, Maja postanowiła wejść do środka, przekraczając próg usłyszała cicha muzykę, na korytarzu nikogo nie było, gdyż wszyscy znajdowali się w auli. W pomieszczeniu ktoś wygłaszał powitanie, pomimo że Maje to zbytnio nie interesowało weszła do auli, gdzie odbywała się uroczystość. Drzwi były otwarte, kiedy wchodziła do pomieszczenia, osoby stojące niedaleko niej spojrzały w jej stronę.

    

-Na co się tak gapią- pomyślała

Ucieszyła się, gdyż muzyka rozbrzmiała głośniej, a wszyscy zaczęli tańczyc, ona stała w miejscu i patrzyła na innych. Nagle podszedł do niej nieznany jej blondyn i zaprosił ja do tańca. Zgodziła się od razu. W tym czasie Gosia uśmiechała się tańcząc z Mackiem, co chwile rozgladając Sice wokoło, chcąc ujrzeć siostrę.Wiedziała,ze raczej jej nie zobaczy w tym tłumie, jednak po chwili ja dostrzegła jak tańczy niedaleko z chłopakiem. Gosia uśmiechnęła się jeszcze szczerzej, co nie uszło uwadze jej chłopakowi.

-Ostatnio Maja była smutna, a teraz jest zupełnie inaczej. Cieszę się, że tu przyszła.

- Teraz się tym nie przejmuj ok?

- Dobra, już nic nie mówię.

Maja czuła, że ostatnie kłopoty odchodzą na dalszy plan, a ją wypełnia szczęście i utęskniony spokój. W tej chwili zapomniała o Kubie i o ich rozstaniu, teraz liczyło się to, że tańczy z cudownym chłopakiem, pomimo że go nie znała darzyła go wielką sympatią i szczerym i uroczym uśmiechem. Czuła, że mogą zostać prawdziwymi przyjaciółmi.

- Nawet nie zapytałem jak masz na imię.

- Jestem Maja, a ty?

- Piotrek, ślicznie wyglądasz.

- Dziękuje- odpowiedziała lekko zarumieniona.- Mam siostrę Gosię, to ona mnie namówiła, żebym przyszła. Ostatnio się dużo wydarzyło w moim życiu i nie miałam ochoty na żadną zabawę.

- Ciesze się, że udało jej się ciebie namówić, może wyjdziemy na dwór?

- Jasne, chodźmy.

- Kiedy wyszli z szatni i założyli kurtki, razem opuścili budynek. Na zewnątrz było już ciemno, a na niebie zaczynały pojawiać się pierwsze gwiazdy. Usiedli na najbliższej ławce i zaczęli rozmawiać, nastolatka czuła, że może się przed nim otworzyć, dlatego opowiedziała mu o swoim byłym chłopaku i trzech dziewczynach, z którym kłóciła się od przedszkola. Nie minęło długo, a jej uśmiech na twarzy przerodził się w smutek i zawiedzenie. Zobaczyła, jak Patrycja rozmawia  chłopakiem, pomimo ze stał tyłem do Mai, ona od razu go rozpoznała. Wiedziała, że to Kuba, z reszto przecież z nią przyszedł.

 

Maja nie chciała na nich patrzeć, ale jej wzrok spotkał się ze spojrzeniem Patrycji. Pati widząc zmartwiona koleżankę, chciał by jeszcze bardziej cierpiała. Przybliżyła się do kolegi i pocałowała go. W tej chwili do oczu Mai napłynęły łzy, szybko wstała z ławki i pobiegła w stronę ulicy.

- Maja!- zawołał za nią Piotrek

Nastolatka zatrzymała się za ogrodzeniem i popatrzyła na chłopaka.

- Przepraszam- krzyknęła do niego prze łzy i odbiegła.

W progu szkoły stanął...Kuba spojrzał na Patrycję i jej chytry, zadowolony  z siebie uśmiech. Wiedział, że coś zrobiła niedobrego i zamierzał się o tym dowiedzieć. Przeniósł wzrok na chłopaka stojącego obok niej.

- Tomek, czemu tu z nią jesteś?

- A nie widzisz, rozmawiam.

Całej tej scenie przysłuchiwał się zdziwiony Piotrek, który podszedł do nastolatków.

- Cześć Tomek- powiedział Piotrek- ty to Kuba?

- Tak, a o co chodzi?

- Chodzi o Maje, a tak dokładniej to o to, że myśli, że przed chwilą całowałeś się z ta dziewczynę- skinął na Patrycje- ale to był Tomek.

- Całowałeś się z Patrycją?!- warknął Kuba na kuzyna.

- A co nie można, przecież to nie twoja dziewczyna.

- Trzymaj się od niej z daleka.

Kuba wybiegł na chodnik, ruszył w stronę, gdzie mieszkała dziewczyna, biegł przez krótką, gdyż zobaczył przed sobą Maję. Nastolatka usłyszała za sobą czyjeś kroki, jednak nie zamierzała sprawdzać kto za nią podąża. Nagle poczuła silny uścisk na ramieniu i wtedy dopiero poczuła przerażający strach. Odwróciła się przodem do osoby i zamarła, przed nią stał Kuba.

- Czego chcesz?!- warknęła.

- To nie ja całowałem się z Patrycją, to mój kuzyn Tomek.

- Nie obchodzi mnie to!

 Chłopak dostrzegł łzy na twarzy dziewczyny i , że źle postąpił zrywając z nią. Gdyby tylko mógł cofnąć czas.

- Zostaw mnie! Nie chcę już cierpieć, za bardzo mnie zraniłeś.

- Nie chciałem, ja...

- Przestań, nic nie mów.

Powiedziawszy to Maja odbiegła, wyciągnęła komórkę z płaszczu i wpisała nu,mer mamy, miała już zadzwonić, jednak zrezygnowała. Kiedy nie widziała za sobą chłopaka, zwolniła i szła bardzo powoli. Po pół godzinnym spacerze stała przed domem, dziewczyna nie mając przy sobie kluczy do domu, zadzwoniła dzwonkiem. Drzwi od razu zostały otworzone, a w nich stała Kasia.

- Maja?

Nastolatka nic nie mówiąc weszła do środka, powiesiła płaszcz, z którego wyjęła komórkę i pobiegła do swojego pokoju. Ściągnęła buty i podeszła do okna, widok za oknem był bardzo ładny, a na niebie świeciły gwiazdy. Maja patrząc na niebo przypomniała sobie Piotrka i jej rozmowę z nim, od razu poczuła się jeszcze grzej. Czuła ból w stopach od biegnięcia w wysokich szpilkach, nagle cisze przerwał dzwonek telefonu. Spojrzała na ekran komórki, kiedy zobaczyła kto dzwoni rzuciła telefon na łóżko i dalej wpatrywała się w budynki i ciemny, ledwo zauważalny las za oknem

Wszystkie złe wspomnienia, które ja opuściły na balu, teraz powróciły, a ból , który wcześniej odczuwała, teraz czuła go jeszcze mocniej.

- Nie wierze ci, już nigdy ci nie zaufam- powiedziała po cichu do siebie.

Położyła się na łóżku i już po chwili jej powieki się zamknęły. Miała straszny sen, biegła w  nim przez las w sukience, którą obecnie miała na sobie. Była bez kurtki, a silny wiatr owiewał jej ramiona, splatał długie włosy, a na twarzy czuła zimny chłód.

 Biegła coraz szybciej, a za sobą słyszała coraz głośniejsze i bliższa kroki, co chwile się odwracała, jednak nikogo nie było. W Końcu zatrzymała się i krzyknęła, a jej słowa odbiły się echem.

- Pokaż się!

Zza drzew wyszedł Kuba trzymający za rękę Patrycję, na ich twarzach widniał szyderczy uśmiech.

- Dlaczego - cicho spytała.

Na odpowiedź jej słów po kolei zaczęło wychodzić więcej postaci. Na początku obok Kuby i Pati stanęły Natalia i Paulina. Zrobiło jej się smutno, kiedy zobaczyła Macka podchodzącego do ich. Nagle wstrzymała oddech ku nim szła Małgosia.

- Gosi, chodź do mnie- błagała Maja

Ta jednak spojrzała na nią przepraszającym wzrokiem i stanęła obok swojego chłopaka. Wszyscy stali w jednym rzędzie przodem do Mai. coraz szybciej zaczęli przybliżać się do niej. Maja znowu zaczęła biec, a oni jak jeden mur podążali za nią. wtedy otworzyła oczy, w ciemności ujrzała swój pokój, ze strachu cała się trzęsła, usiadła na łóżku, wzięła do reki komórkę i zobaczyła, że ma dwanaście nieodebranych połączeń i siedem nie przeczytanych wiadomości, a to wszystko od Kuby. Była dwudziesta trzydzieści, kiedy wyszła z pokoju i poszła do kuchni, po drodze w salonie zauważyła mamę rozmawiającą przez telefon , usłyszała, że tłumaczy coś Gosi. Nalała sobie wody do szklanki i szybko wypiła, po czym wyjęła z szafki paczkę chipsów i duży sok z lodówki. Z tymi rzeczami udała się do salonu, postawiła jedzenie na stoliku, a sama pobiegła się przebrać z sukienki. Po kilku minutach wróciła, na sobie miała bluzkę  dresy, usiadła na kanapie i włączyła telewizor. Co chwilę przełączała na inny kanał, w końcu znalazła jakiś horror, ucieszyła się widząc, że to nie jest tandetna komedia o miłości. Zaciekawił ja ten film, otworzyła sobie chrupki i napiła się soku. Po chwili usłyszała, jak drzwi wejściowe otwierają się i zamykają. Zobaczyła przed sobą siostrę, wyglądała na zmartwioną, a z jej oczu coraz szybciej uciekało dotychczasowe szczęście.

- Kuba mi mówił, że uciekłaś. Maja nic nie odpowiedziała, tylko podgłosiła telewizor, Gosia odeszła zrezygnowana, wiedziała, ze Maja teraz nie chce z nikim rozmawiać, nawet z nią. Weszła na piętro, po czym uchyliła drzwi do pokoju siostry, na łóżku leżała sukienka, a pod ściana były rzucone buty. Zamknęła drzwi i weszła do swojej sypialni, szybko się przebrała i zeszła do jadalni, gdzie jej rodzice jedli kolację. Usiadła naprzeciwko mamy i od razu spostrzegła, że kobieta martwi się, ale jednocześnie jest zła. Spojrzała na tatę, on tez był zmartwiony, ale nie miał pretensji do córki.

- Maja, kolacja, przyjdziesz?- zapytała Kasia

Odpowiedziała jej cisz, Gosia wiedziała od Kuby co się stało na balu i wierzyła chłopakowi, jednak mocno współczuła siostrze. Dręczyły ja także wyrzuty sumienia, bo to ona namówiła ja na bal, ale Maja przed imprezą też była smutna i zrezygnowana.

- To moja wina, wcześniej była w lepszym stanie- pomyślała Małgosia i westchnęła.

Kiedy skończyli jeść posiłek, Robert poszedł zobaczyć do śpiącego synka, a Kasia razem z córką posprzątała po kolacji.  Po niedługim czasie kobieta dołączyła do męża, a Gosia poszła do siostry, usiadła obok niej na kanapie i mocno ją przytuliła, a Maja odwzajemniła uścisk.

 

- Wiem, że jest ci ciężko, to minie, jeśli nie chcesz mu uwierzyć, to musisz o nim zapomnieć.

- To trudne.

-Tak już jest, ale on naprawdę jest niewinny, może to potwierdzić Tomek z Piotrkiem.

- Nie chce nikogo słuchac!

- Dobrze, ja idę spac, ty tez powinnaś już iść.

- Jeszcze trochę pooglądam.

- Ok, dobranoc.

Maja oglądała kolejny film, wszędzie otaczała ją ciemność tylko ekran telewizora rzucał blask. Kiedy jej oczy zaczęły się powoli zamykac i wyłączyła telewizor była druga w nocy. Szybko zasnęła, jednak tym razem nic jej się nie śniło, kiedy obudziła się za oknem było jeszcze ciemno, spojrzała na zegar wiszący w salonie, który wybił godzinę szóstą rano.Maja wstała z kanapy, schowała komórkę do kieszeni i poszła do korytarza. Zdjęła z wieszaka swoja kurtkę i ja ubrała, po czym założyła buty i chwyciła klucze, wyszła na zewnątrz i zamknęła drzwi, a klucze schowała do kieszeni. Kiedy schodziła po schodach owiał ja chłodny wietrzyk. Ruszyła w stronę pobliskiego lasu, gdzie spędziła ponad godzinę spacerując. Kiedy wróciła do domu zastała siostrę schodząca po schodach.

- Gdzie byłaś tak wcześnie?- spytała Gosia.

- Musiałam się przejść.

Nagle na schodach pojawili się rodzice bliźniaczek.

- Wychodzisz?- spytała Kasia widząc córkę ubrana w kurtkę.

- Nie właśnie przyszłam.

- A gdzie byłaś, o tej porze?- tym razem głos zabrał Robert, który razem z Gosią usiadł w salonie.

- Byłam w lesie na spacerze.

- O tej porze, mogło ci się coś  stac, masz już skończyć z tymi grymasami.Mam już tego dosyć.

- A ja mam dosyć mojego życia!

Maja wybiegła z domu głośno trzaskając drzwiami, te słowa wstrząsnęły Małgosia i Robertem, gdyż szybko pojawili się w korytarzu.

-Maja! - krzyknęła przestraszona kobieta.

ROZDZIAŁ 15,,Przygotowania"

- Nareście środa, dzisiaj Gosia wróci do domu- oznajmiła radośnie Maja jedząc śniadanie.
- Tak to cudowny dzień, dobrze widzieć ciebie uśmiechniętą- odpowiedziała Kasia.
- Przecież jestem szczęśliwa- zdziwiła się nastolatka.
- Przez dwa dni chodziłaś smutna i przygnębiona.
- A tak , dalej tak się czuję, ale myślę o Gosi robi mi się weselej.
Kobieta mówiła jeszcze coś do córki, a Robert pożegnał się i wyszedł do pracy, ale Maja już odpłynęła we spomnieniach. Wspominała poniedziałek, kiedy Kuba z nią zerwał, ta chwila była okropna
- A pierwszy dzień w liceum był taki wspaniały, 

                     
przecież to było dwa miesiące temu, dlaczego wszystko tak się skomplikowało? Czy w moim życiu musi wydarzyć się tyle nieporozumienia i nieszczęścia?
- Maju musisz już iść do szkoły.
- Taak, już idę- odezwał się dziewczyna po długich rozmyśleniach.
Maja wyszła na przystanek, w drodze nadal rozmyślała o Kubie, jednak kiedy była na miejscu, Maciek przeszkodził jej we wspomnieniach.
- Hej, o której wraca Gosia?
- Hej- odpowiedziała posępnie- od razu po szkole jedziemy po nią.
- Mogę do was dzisiaj wpaść?
- Jasne.
- A powiesz co się stało, że jesteś taka przybita, chodzi chyba o Kubę?
- Az tak to widać?
-Trudno nie zauważyć to mój kumpel, ale jakby cię zranił to przyjdź do mnie, to mu pokarze.
- Ok dzięki- uśmiechnęła się- fajny z ciebie przyjaciel.
- Zawsze do usług.
Razem wsiedli do autobusu, który przyjechał i pojechali do szkoły.
Nastolatka przez cały dzień w szkole unikała wzroku Kuby, a przede wszystkim jego osoby. Cieszyła się, kiedy lekcje się już skończyły, a ona wracała z przystanku do domu.
- Co za fajny dzień nawet głupia trójca dała mi spokój.
Weszła do domu i radośnie przywitała się z rodzicami, po czym rzuciła plecak na podłogę w salonie i pobiegła do kuchni. Napiła się ciepłej herbaty, a następnie podeszła do rodziców siedzących przy stole w jadalni.
- Jedziemy już tato?
- Tak, chodź.
Oboje wsiedli do samochodu i pojechali do szpitala, po dwudziestu minutach byli na miejscu. Robert podszedł do lekarza, a Maja weszła do sali.
- Hej- przytuliła siostrę.
- Cześć- uśmiechnęła się Małgosia.
- Spakowana?
- Jasne.
- To chodź, tata jest na korytarzu z lekarzem.
Maja wzięła rzeczy siostry i razem z nią wyszła na hol szpitala, gdzie mężczyźni się pożegnali. Robert odebrał torbę od córki i razem z bliźniaczkami opuścił budynek. W drodze do domu domu, w trójkę głośno rozmawiali i śmiali się. Kiedy wysiedli z samochodu, Gosia spojrzała na dom, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. W jednym z okien dostrzegła mamę trzymająca Michałka na rekach. Z radością weszła do środka, do salonu, gdzie czekało na nią powitanie. Wszędzie wisiały balony z różnymi napisami.
- Cześć mam- przytuliła się do Kasi.
- Cześć braciszku, ale urosłeś- pocałował go w policzek.
Spojrzała w kąt pomieszczenia, stał tam on, na jego widok jeszcze bardziej się uśmiechnęła się, a w jej oczach zabłysnęły wesołe iskierki. Było lepiej niż sobie to wyobrażała. Chłopak podszedł do niej i mocno przytulił do siebie, a ona odwzajemniła uścisk. Maja trzymała braciszka na rekach i opowiadała mu żartobliwie o wydarzeniu, które obserwował, zaś ich rodzice kończyli obiad w kuchni. Gosia spojrzała prosto w oczy ukochanego, dostrzegła w nich utęskniony spokój i szczęście, którego ostatnio mu brakowało. - Dosyć już tych czułości, chodźmy do jadalni.
Nastolatkowie spojrzeli na Maje, była szczęśliwa, jednak czegoś jej brakowało, to było widać doskonale. Razem przeszli do jadalni i usiedli przy dużym stole. Gosia wzięła brata od siostry i przytuliła do siebie.
- Poznajesz swoja siostrę? A to jest Maciek.
- I tak nie zapamięta- uśmiechnęła się Maja.
- Gosiu czy... czy poszłabyś ze mną na bal. Wiem, że późno pytam.
- Oczywiście, że  tak.
W tym czasie Michał zaczął płakać, a Maja posmutniała.
- Przynajmniej nie tylko ja nie lubię słuchać o jakiś głupich balach.
Gosia z bratem poszła do kuchni, gdzie Kasia uspokoiła synka.

Rano bliźniaczki pojechały do szkoły, Gosia bardzo była szczęśliwa, jednak obawiała się spotkania z trójka wrogów. Teraz nie wiedziała, że w przyszłości połączy ich jeden wymarzony, a zarazem tak bardzo ważny i trudny cel. Maja zaś miała dosyć tego miejsca, przypominało jej o  samych złych i przykrych rzeczach. Powrót koleżanki wszyscy przyjęli z radością ( oprócz trójki dziewczyn). Czas szybko minął i nim się obejrzały, wracały do domu z przystanku.
- Czemu jesteś taka zła?
- Nie jestem zła tylko wściekła , a w środku zrozpaczona.
- Chodzi o Kubę?
- Widziałaś jak ta Patrycja się migdaliła do niego, to było okropnie żałosne. 
- Ona jest głupią blondynką, a Kuba jej nawet nie lubi.
- No i co z tego, skoro idą razem na ten okropny bal!

Po obiedzie bliźniaczki razem z mamą i bratem pojechały na zakupy, aby kupić sukienki i do nich buty. Kiedy przechodziły obok różnych sklepów Gosia razem z mamą i bratem w wózku szły z przodu, zaś Maja ociągała się z tyłu. Kasia odwróciła się do córki.
- Maju, pośpiesz się, za dwie godziny musimy by w domu.
- Przecież idę szybko.
 Weszły do jednego ze sklepów, gdzie na wieszakach wisiało wiele, wiele sukni i sukienek, na różne okazje.
- Wow, ale wybór- zachwycała się Gosia.
 Maja wywróciła oczami na stwierdzenie siostry, chodź musiała przyznać jej racje. Po dwudziestu minutach oglądania strojów Gosia znalazła długa i zielona sukienkę z koronkowymi rękawkami,od razu udała się do przymierzalni. 
- Maju, dlaczego nie szukasz czegoś dla siebie?
- Nie potrzebuje, nie idę na żaden bal.
- Nie możesz rezygnować ze względu na chłopaka.
Maja westchnęła i ruszyły pomiędzy wieloma rzędami sukienek. Zatrzymała się na chwilę, gdyż jej oczom rzuciła się długa czarno- srebrna suknia. Wisiała wysoko, wiec stanęła na palcach, żeby ją dosięgnąć i ściągnąć. ,, Pięknie wyglądasz w świecących ubraniach" dziewczyna przypomniała sobie słowa byłego chłopaka. Od razu skierowała się do przymierzalni, skąd wychodziła niezadowolona Gosia.
- Na pewno chcesz te suknie, podoba ci się?
- Tak, jest śliczna, a coś nie tak z twoja?
- Wyglądam w niej okropnie - westchnęła Gosia.
Obie odwróciły się w stronę rzędów ubrań i spostrzegły jedną, wyróżniała się od pozostałych obok.
- Jest piękna, idealna - powiedziały równocześnie.
- Masz racje, wezmę ją- Gosia ruszyła po suknię.
Maja weszła do przymierzalni, kiedy wyszła poczekała na siostrę i razem weszły na podwyższenie, aby pokazać się mamie. Maja stała w ciemnej, błyszczącej, zaś Gosia w wyrazistej różowej.
- Wyglądacie ślicznie, zrobię wam zdjęcie.
 Mamo, ja jej nie chcę, bo nigdzie nie idę.
Maja zeszła ze stopnia i poszła się przebrać, to samo zrobiła Małgosia, jednak Gosia ze suknią posła do kasy, a Maja odwiesiła na wieszak. Odchodząc czuła smutek, gdyż sukienka była w jej stylu, a także niezwykle wyjątkowa. Tej scenie przez cały czas przyglądała się zmartwiona Kasia.
- Maja podeszła do mamy i brata.
- Wyjdę z Michałem na zewnątrz.
- Dobrze, ja idę do kasy.
Kiedy nastolatka była na zewnątrz, pochyliła się nad wózkiem i przykryła braciszka kocykiem. Po chwili ze sklepu wyszła jej siostra z mamą, dziewczyna nie zauważyła, ze Gosia trzyma dwie reklamówki zamiast jednej. Wsiadły do samochodu i pojechała do sklepu obuwniczego.
- Ja zostanę w aucie z Michałem.
 Kiedy Małgosia z Kasia wróciły ze sklepu do samochodu, pojechali do domu. Kiedy były na miejscu, jedna z bliźniaczek z ponura miną udała się do swojego pokoju, gdzie rzuciła się na łózko zasypiając.

Następnego dnia w szkole wszyscy uczniowie mówili tylko o balu, a dziewczyny opowiadały o swoich niesamowitych strojach.
- Już nie mogę tego słuchać- oznajmiła Maja po piątej lekcji.
Parter szkoły uczniowie dekorowali w czasie przerw, a niektórzy na lekcjach. Wejście do szkoły i podwórko było przystrojone. Na zewnątrz wzdłuż schodów, do poręczy przywieszono kolorowe balony i wstążki. Na korytarzu na parterze, po skończonych lekcjach uczniowie ustawili stoliki, zaś w auli wzdłuż dwóch ścian znajdowały się stoły, na których niebawem miały pojawi się przekąski, czyli ciasta i słodycze oraz picie. Nad wejściem do auli wisiał wielki napis ,, Jesienny Bal", a poza tym na na całym parterze zostały powieszone kolorowe lampy. Uczniowie wychodząc ze szkoły byli pełni zachwytu i szczęścia z nadchodzącego wieczoru.
 O godzinie siedemnastej miał rozpocząć się bal dla licealistów, na koniec którego mieli wybrać króla i królową. Przy wejściu do auli postawiono duże pudło, do którego za niedługo uczniowie mieli wrzucać karteczki z imieniem i nazwiskiem osoby, na którą głosuję.
- Bez sensu- odezwała się Maja wchodząc do domu- wiadomo, że wygra ktoś z trzeciej klasy, chodzą tutaj najdłużej i większość osób ich zna.
- Mylisz się, z pierwszego roku tez mamy szanse- poprawiła ja Gosia.
- Żartujesz, nikt nie wie jak nazywa się większość osób z naszego rocznika w tej szkole.
- Ty zawsze jesteś taka pesymistyczna- rzekła Małgosia.
- Nie, ja myślę realnie w porównaniu do reszty dziewczyn, nie wiem po co im tak głupia korona.
- Ej, uspokójcie się dziewczyny.
- To nie ja zaczęłam- oburzyła się Gosia.
- To ja powiedziałam co myślę i wyszła wielka afera.
Bliźniaczki usiadły przy stole na przeciwko siebie i nawzajem piorunowały się wzrokiem, po chwili Maja się zaśmiała.
- I co cie tak śmieszy?- zapytała złośliwie Gosia.
- Wcześniej zawsze broniłyśmy się nawzajem w każdej sytuacji i wspierałyśmy się, a nadszedł jakiś głupi bal i wszystko prysło.
- Masz rację- uśmiechnęła się do siostry.
- Zgoda- powiedziały jednocześnie.
Dziewczyny poszły na piętro szykować się do balu. Małgosia pobiegła do łazienki, a Maja weszła do swojego pokoju, położyła się na łóżku i wpatrywała się w sufit. Spojrzała w bok, gdzie na szafce stała fotografia oprawiona w rankę. Ukazywała ona roześmiana nastolatkę ze swoim chłopakiem. Maja wzięła zdjęcie do reki i mono rzuciła nim o podłogę, rozległ się głośny dźwięk. Dziewczyna usiadła na łóżku i ukryła twarz w dłoniach. Nagle drzwi otworzyły się, a po krótkiej chwili poczuła jak mama ja przytula.
- To przez niego, wszystko zepsuł.
Kasia nic nie odpowiedziała, tylko mocniej przytuliła córkę. Siedziały tak przez kilka minut, kiedy nastolatka została w pokoju sama, podeszła do lustra i spojrzała w nie. Na swojej twarzy dostrzegła kilka pojedynczych łez. Otarła kropelki dłonią, po czym usiadła na podłogę. Objęła rękoma podkulone nogi i wpatrywała się w zepsutą ramkę ze zdjęciem. Całkowicie straciła poczucie czasu, nie wiedziała ile tak siedziała, z głębokich zamyśleń wyrwał ja głos Gosi. Dziewczyna spojrzała na siostrę, która miała zrobioną ładną fryzurę i delikatny makijaż, pomimo ze nie założyła jeszcze sukni już wyglądała zjawiskowo. Małgosia kucnęła obok bliźniaczki i spojrzała jej w oczy.
- Usiądź na fotelu- nakazała- zaraz przygotuje cię do imprezy.
- Przecież wiesz, że nie idę.
- Właśnie że pójdziesz.
- Nawet nie mam sukni ani odpowiednich butów.
- Tym się nie martw.
Maja westchnęła i zrobiła co jej siostra kazała. Gosia wyszła na chwilę, jednak zaraz wróciła z kosmetykami i różnymi przyrządami. Po piętnastu minutach nastolatka oznajmiła, że skończyła, jednocześnie obracając fotel w stronę lustra, tak żeby Maja mogła zobaczyć jak wygląda. Małgosia pozbierała rzeczy, które wcześniej przyniosła i udała się do swojego pokoju. Otworzyła szafę, z której wyciągnęła dwie suknie i dwa pudełka. Swoją suknie razem z butami zostawiła w sypialni, zaś z drugi zestaw zaniosła siostrze.
- Skąd ja masz- spytała Maja widząc wymarzony suknię.
- Kupiłyśmy z mamą, kiedy wyszłaś ze sklepu.
- A tu co jest? - wskazała na opakowanie.
- Otwórz.
Maja zdjęła pokrywę z pudełka i uśmiechnęła się promiennie do siostry. Ze środka wyjęła parę prześlicznych, czarnych butów na wysokim obcasie. Kiedy zegar wybił godzinę szesnastą trzydzieści, Gosia była już gotowa i razem z tatem czekała na siostrę w salonie. Po schodach schodziła Maja,  
wyglądała równie uroczo co Małgosia. Obie ubrały czarne płaszcze, pożegnały się z mama i wyszły przed dom, gdzie razem z Robertem wsiadły do samochodu, by po chwili odjechać na ,,Jesienny Bal"
                                      ****************

ROZDZIAŁ 14 ,,To koniec..."

Gosia otworzyła powieki, które odsłoniły duże, zielone oczy. Jej sen się skończył, żałowała, że akurat teraz się obudziła, ta piękna historia tocząca się w jej głowie dobiegła końca. Może przyśni jej się dalsza część następnym razem? Cóż słońce za oknem wygrało, jego jasny blask obudziłby każdego. Sięgnęła po komórkę, była dziesiąta rano.
- Szkoda- westchnęła i cicho ziewnęła - dzisiaj poniedziałek, Maja w szkole, nie przyjdzie szybko, ale będzie nudno - pomyślała.
Jakby na zaprzeczenie jej myśli, ktoś zapukał. Usłyszała dźwięk rozsuwanych drzwi, w których stanął, nie kto inny, tylko... dorosły mężczyzna ubrany cały na czarno, z głowy zsunął mu się duży kaptur, który przed chwila zasłaniał większą część jego twarzy. Podszedł dwa kroki bliżej i zatrzymał się, patrząc prosto w oczy nastolatki, a jego twarz była kamienna, zupełnie nie wyrażała żadnych emocji.  W przeciwieństwie Gosia była bardzo przestraszona, jej serce zaczęło mocno bić, a na jednym z urządzeń, do których była podpięta, wykres wskazujący pracę serca przyspieszył, co utrudniało prawidłowo oddychać dziewczynie.
- Kim pan jest...i czego chcesz?- wydyszała nie mogąc złapać oddechu.
- Przyszedłem sprawdzić co u ciebie?
- U mnie...przecież my się nie znamy...kto pana tu wpuścił?
- Nie, to ty mnie nie znasz, ja ciebie doskonale. Dziwi cie mój strój, to kamuflasz.
- Wygląda pan...podejrzanie.
- Jeśli ma się znajomości, to i takich wpuszczą na odwiedziny w szpitalu - uśmiechnął się złośliwie.
-Proszę...stąd wyjść- podniosła głos, jednak nie za bardzo.
- Odpocznij, wpadnę do ciebie w odwiedziny innym razem.
-Masz tu...nie wracać.
Nieznajomy uchylił drzwi z zamiarem wyjścia, jednak do środka weszła lekarka.
-Kim pan jest?
- Jestem wujkiem- opowiedział pewnie- do widzenia.
- Do widzenia. Zdenerwował cię czymś?- spytała nastolatkę.
-Taak.
Lekarka zawołała pielęgniarka, która podało Gosi coś na uspokojenie i lepszy sen. W tym samym czasie korytarze przemierzali rodzice Małgosi, kiedy wysiedli z windy na pietrze, na którym znajdowała się ich córka, minął ich jakiś tajemniczy mężczyzna. Kasia zerknęła na mijającego ich nieznajomego, ich spojrzenia się zetknęły, w jego oczach dostrzegła coś znajomego. Były straszne, jakby kontrolowały, a jednocześnie sterowały człowiekiem. Minęli się, chwyciła mocno dłoń męża i szepnęła.
- Chodźmy szybciej, niedługo musimy wraca.
Robert kiwnął głową, po czym oboje przyspieszyli i już po chwili stanęli przed salą. Mężczyzna rozsunął drzwi, kiedy to uczynił ujrzał lekarkę podawającą coś jego córce.
- Co się stało- spytała Kasia wchodząc do środka pomieszczenia.
- Małgosia mocno się zdenerwowała podczas odwiedzin jej wujka. Musieliście się widzieć na korytarzu, właśnie wyszedł.
- Spieszyliśmy się, więc na pewno minęliśmy się niezauważalnie.
- Pewnie tak, ale to było dziwne, kiedy Gosia miała trudności z oddychaniem, a on nie zawołał żadnego lekarza.
- Ale już jest wszystko dobrze? - zaniepokoiła się Kasia.
- Tak, powinna spać teraz około dwóch godzin.
- Dziękujemy.
- To moja praca, gdyby się coś działo, będę w pokoju lekarskim.
Małżeństwo usiadło na krzesłach przy łóżku, Kasia wyciągnęła kilka rzeczy dla córki i położyła jej obok na szafce. Po godzinie opuścili szpital, w drodze do domu zatrzymali się u rodziców kobiety, aby odebrać Michała. 
 W szkole Maja skończyła ostatnią lekcję, szybko wyszła z klasy, aby porozmawiać z Kubą, który unikał jej od rana.
- Zaczekaj- złapała go za rękę- czemu mnie unikasz?
- Nie wiesz? wystawiłaś mnie.
- Moja siostra miała wypadek, nie myślałam o niczym innym, przepraszam.
- Mogłaś przynajmniej zadzwonić.
- Przepraszam, możemy dzisiaj się spotkać?
- Z nami koniec, nie traktujesz tego na poważnie - mówiąc to odszedł.
Maja stała w miejscu, ostatnie słowa strasznie ja zabolały. Patrzyła na chłopaka, który zniknął już na schodach.
- To nie prawda, traktowałam nas na poważnie- myślała.
- I co znowu sama- zadrwiła Patrycja, stając obok dziewczyny.
- Nie twoja sprawa.
- Nie martw się zaopiekuję się nim- powiedziała i odeszła.
Na te słowa Maja poczuła ,,ból w sercu", kochała go, nadal go kocha, a on nie chce z nią być, odszedł.
Wybiegła szybko ze szkoły, gdzie czekał autobus, wsiadła do niego. usiadła z dala od Kuby i trójki nienawidzonych przez nią dziewczyn. Maciek usiadł na przeciwko niej.
- Wszystko w porządku? 
- Tak.
Nastolatka odwróciła głowę w stronę szyby, nie chciała teraz z nikim rozmawiać, do jej oczu powoli napływały łzy.
- Jedziesz dzisiaj do Gosi?- chłopak ciągnął rozmowę.
- Tak.
- Na pewno wszystko ok?
Autobus zatrzymał się na przystanku, Maja wysiadła na przystanku, a za nią Maciek. Na policzkach dziewczyny zabłysnęły łzy, przez szybę jej wzrok spotkał się ze spojrzeniem jej byłego. Był smutny, ona też, pragnęła, aby to był sen. Maciek spojrzał na koleżankę i dostrzegł, że płacze. Nie chciał jej pytać jej o co chodzi, bo dobrze wiedział, że jest skryta w sobie i nie powie mu. Maja odeszła milcząc, po pięciu minutach znajdowała się przed domem. Otworzyła drzwi i weszła do środka.
- Cześć Maju, jak było w szkole- zapytała Kasia
Nastolatka nie odpowiedziała, szybko pobiegła po schodach do swojego pokoju. położyła plecak na podłogę, po czym rzuciła się na łóżko, po jej twarzy spływał potok łez. wstała, otarła twarz dłonią i wyszła z pokoju, po czym zbiegła po schodach do salonu.
- Maju coś się stało?
- Wychodzę- odpowiedziała wychodząc na podwórko.
Postanowiła pójść do pobliskiego lasu, kiedy stanęła na polnej dróżce, pozwoliła łzom na powtórne popłynięcie. Szła dróżką, przez dwadzieścia minut. Kilka razy zadzwonił jej telefon, jednak ona nawet nie spojrzała, kto próbował się z nią skontaktować.

                                    

Po godzinnym spacerze postanowiła wrócić do domu. Kiedy weszła do salonu, zastała tam rodziców i brata, minęła ich bez słowa i weszła d kuchni, aby zjeść obiad.
- Córeczko, co się stało?- spytała z troska Kasia.
Maja spojrzała na mamę, nie wiedziała czy chce się zwierzać, ale bardzo tego potrzebowała.
- Dlaczego Płakałaś?
Nastolatka podeszła do kobiety i przytuliła się do niej.
- Kuba ze mną zerwał.

Wieczorem Maja zadzwoniła do siostry z przeprosinami i chęcią porozmawiania o jej rozstaniu.
- Maja nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze.
- To koniec Gosia, to koniec mojego związku, a najgorsze jest to , że ja go strasznie kocham, a on ma mnie gdzieś. To bardzo boli.
- Ej, ja tez się rozstałam z Mackiem, a teraz znowu jesteśmy razem.
- Może masz rację, A co u ciebie? Kiedy wychodzisz?
- Jak mama była dzisiaj u mnie to mówiła, że podobną mają mnie wypisać w środę.
- To za dwa dni, super.
- Akurat zdążymy razem kupić sukienki na jesienny bal.

ROZDZIAŁ 13 ,,Ona jest jego siostrą"

Kasia wpatrywała się w okno od swojego domu, gdzie przed chwilą pojawiła się nieznajoma postać ubrana na czarno i zasłonięta twarzą. Minęło kilka sekund zanim odzyskała pełna świadomość. Kiedy pospiesznie zapinała fotelik synka w samochodzie za plecami usłyszała odgłos otwieranych drzwi od domu.
Zatrzasnęła tylne drzwiczki i zamierzała w siąść na przednie siedzenie, ale poczuła mocne szarpnięcie za rękę,po czym znalazła się z powrotem na podjedzie.
- Nikogo nie widziałaś i nie pójdziesz na policję zgłosić włamania, rozumiesz? - rozkazał przestępca, którym był mężczyzna.
- Nie będziesz mi mówił co mam robić!- krzyknęła
- To się okaże, jeśli chcesz by on przeżył - wskazał na malutkiego chłopca- to musisz mnie słuchać.
- Nic mu nie zrobisz.
- Tak myślisz?- spytał ironicznie- To zobacz.
Mężczyzna pociągnął za ramię Kasię i otworzył tylne drzwi od samochodu, po czym wyjął z kieszeni nóż i przystawił do buzi chłopca.
- Nie!!!!!- krzyknęła przestraszona i zrozpaczona.
- Widzisz jakie to proste? Trzeba było od razu mnie posłuchać. Schował ostre narzędzie do kieszeni w spodniach i spojrzał prosto w twarz kobiety, ta z kolei wpatrywała się w wystraszone dziecko.
- Swojemu mężowi masz tez nie mówić o naszym spotkaniu, zresztą nikomu, zrozumiałaś?
Kasia skinęła delikatnie głową, wciąż wpatrując się zamglonym wzrokiem w synka.
- Jak mówię do ciebie to masz na mnie patrzeć!
kobita niepewnie przeniosła wzrok na tajemniczego mężczyznę. jej zielone oczy były przepełnione strachem, przerażeniem i smutkiem.
- widzę, że rozumiesz moje polecenia, za tydzień masz mi wysłać informacje o postępach twoich córek.
- Skąd wiesz, ze mam córki!- narastał w niej coraz większy gniew- Co masz na myśli mówiąc o postępach?
- Czy radzą sobie z niebezpieczeństwem- odwrócił głowę w stronę pobliskiego skrzyżowania, czyli końca tej ulicy, którą jechał czarny samochód.
- Dobrze zapamiętaj moje słowa, tutaj masz e-mila- wcisnął jej małą karteczką w dłonie, po czym skończył,- na niego masz wysłać informacją, jeśli tego nie zrobisz, to możesz już się przegnać z córkami na zawsze.
Uśmiechnął się ironicznie, po czym wsiadł do swojego samochodu. Przez uchyloną szybę powiedział do Kasi kilka słów, a w jego oczach płonęła złość i gniew.
- Mam nadzieję, że Małgosia się już wybudziła.
Po tym odjechał z podjazdu, a miejsce, które przed chwilą zajmował zajął dobrze znany czarny samochód. Kiedy z auta wysiadł Robert, na twarzy Kasi pojawił się udawany uśmiech. Mężczyzna pocałował ją w policzek na powitanie, po czym wziął na ręce synka.
- Miałeś być później.
- Tak, ale szef pozwolił mi wyjść wcześniej. A kto to był ?
Kasia przełknęła powoli ślinę, domyślała się, że mąż zada jej to pytanie, wiedziała, że nie powinna powiedzieć mu prawdy, po prostu nie mogła.
- A ten mężczyzna...pytał się o... drogę.
- Na pewno? dziwnie się zachowywał, wyglądał jakby miał zasłoniętą twarz.
- Nie. Musiałeś się przewidzieć, bo on miał założony kaptur.
- Chyba masz rację, chodźmy już do domu.
Robert delikatnie ujął dłoń żony w swoją i razem z nią i synkiem podszedł do drzwi, wyciągnął klucze.
- Już otworzyłam - Kasia pchnęła drzwi, które od razu ustąpiły.
Wstrzymała oddech, gdyż chodząc spodziewała się zdemolowanego wnętrza, jednak kiedy przekroczyła próg odetchnęła, dom wyglądał normalnie. Wzięła od męża synka i udała się na piętro, otworzyła drzwi do małego pokoju, gdzie znajdowało się łóżeczko Michała.
Usiadła na fotelu, a chłopczyka przytuliła do siebie, po dziesięciu minutach, kiedy zasnął, ostrożnie położyła go w łóżeczku i przykryła go małym kocykiem. Podeszła do okna, ręce oparła na parapecie, na zewnątrz było dziwnie ponuro, dokładnie tak, jak ona się teraz czuła. Teraz kiedy urodziła zdrowego synka, Małgosia się obudziła, na powrót, zapanował chaos w ich życiu, działo się tak od szesnastych urodzin bliźniaczek
- Przypadek ? Czy to może mieć coś wspólnego z nieśmiertelnymi. Nie nie powinno- w jej głowie pojawiały się przeróżne myśli.
                              **************
W tym samym czasie w szpitalnej sali znajdowało się troje roześmianych nastolatków. Na bladej twarzy Gosi pojawiły się delikatne rumieńce, a jej oczy były przepełnione szczęściem. Obok łóżka, na którym leżała dziewczyna siedziała Maja z Maćkiem, właśnie wspominali wszystkie śmieszne chwile, które razem przeżyli
- A jak twoja randka z Kubą?- Gosia zapytała się siostry.
Nastolatka spuściła głowę, a wzrok wbiła w dłonie, które mocno zacisnęła na kolanach. Maja obawiała się reakcji bliźniaczek, dlatego nie odpowiadała, jednak wiedziała, że dobrze postąpiła. Maciek spoglądał raz na jedną, raz na drugą dziewczynę. Małgosia zaś spoglądała na siostrę oczekując odpowiedzi. Po kilku sekundach ciszy pokręciła przecząco głową z niedowierzeniem. Domyślała się o co chodzi.
- Nie. Dlaczego?
Maja podniosła głowę i spojrzała prosto w oczy siostry.
- Nie mogłam, nie potrafiłam. Musiałam być przy tobie, jeśli poszłabym z nim, to i tak cały czas myślałabym czy wreszcie się obudziłaś.
- Powinnaś była iść, przy mnie byli rodzice, nie możesz rezygnować ze swojego szczęścia.
- Nie rozumiesz - Maja wstała i odwróciła się plecami do siostry, w jej oczach pojawiły się łzy, kiedy przypomniała sobie ostatnie straszne godziny - nie mogłam cie opuścić w takich chwilach, tylko dlatego, ze miałam randkę- powoli dawała upust łzom.
-Tylko randkę? Przecież ty go kochasz,  mi i tak nie mogłaś pomóc.
- Przestań. To jest silniejsze ode mnie, ta więź, która nas łącz nie pozwala mi być szczęśliwą, kiedy ty cierpisz. Radość dla mnie wtedy nie istnieje. Jesteś moją siostrą, jedyną. Nie potrafiłabym żyć, gdybyś się nie obudziła. Ty też byś tak postąpiła, nie poszłabyś na randkę ze swoim chłopakiem, kiedy ja walczyłabym o życie.
Maja odwróciła się przodem do siostry, jej twarz była smutna, po policzkach spływały łzy, które znikały w jej czarnych włosach. Bliźniaczki wpatrywały się w siebie nawzajem, Na twarzy Gosi zabłyszczały małe kropelki, które skapywały z jej zielonych oczów. Dziewczyna wyciągnęła ręce w stronę Mai, a ta od razu podeszła i mocno przytuliła leżącą siostrę.
- Myliłem się, nie tylko na zewnątrz jesteście takie same, w środku macie wiele wspólnego - Kuba patrzył na nastolatki, gdzieś głęboko w sercu odczuwał zazdrość.
 Owszem miał dobry kontakt ze swoją starsza siostrą, ale nie taki jak one. Do tego chodzili razem do klasy, ponieważ on poszedł rok wcześniej do szkoły niż powinien. Pomimo, że był rok młodszy od Małgosi, to nastolatce nie przeszkadzało. Kochał swoja siostrę, ale nienawidził jej kiedy znęcała się nad bliźniaczkami. Dziewczyny chodziły do jednej klasy od przedszkola i od tamtego czasu nie darzą się sympatią. On dopiero dołączył do nich w tym roku, w pierwszej klasie liceum. Nie powiedział Gosi o swojej siostrze, mówił, ze to kuzynka, jednak wie, że udaje mu się to zatrzymać w tajemnicy do końca października, nie dłużej. Poza tym ma jeszcze jedną duża tajemnicę, którą także posiadają bliźniaczki. 

Kuba spędził jeszcze godzinę w szpitalu, po czym opuścił szpital i wrócił do domu. Maja razem z Małgosia rozmawiały o sprawach sercowych, przez dobre dwadzieścia minut, kiedy nagle ktoś zapukał do drzwi sali i wszedł do środka. 
- A o czym tak rozmawiają moje córeczki?- zapytał Robert.
- Tato, już jesteś?- spytała zdziwiona Maja.
- Już?- zdziwił się, spojrzał na zegarek- minęła z dwie godziny. Przyjechałem po ciebie i przywiozłem rzeczy dla Gosi- położył niewielka torbę obok łóżka córki.
- Dzięki tato- uśmiechnęła się.
- Nie ma za co kochanie, mam przyjedzie do ciebie po południu, a za godzinę powinni pojawić się dziadkowie. A i babcia z dziadkiem z nad morza kazali ci przekazać, żebyś wracała szybko do zdrowia.
- Dzwoniliście do nich? Po co ich martwicie?
- Gosiu, to jest nasza bliska rodzina, pomimo, że daleko mieszkają i ich rzadko odwiedzamy maja prawo wiedzieć.
- Ok, zadzwonię do nich i im podziękuję.
- Musimy już jechać, pa córeczko - pocałował ją w czoło.
- Trzymaj się siostrzyczko, zadzwonię do ciebie później.
Kiedy wyszli z sali, wsiedli do windy, a następnie opuścili szpital. Przez piętnaście minut jechali samochodem, kiedy weszli do domu, Maja pobiegła po schodach do pokoju brata, gdzie zastała mamę, która przewijała Michała.
- Cześć mamo.
- Cześć córeczko- Kasia uśmiechnęła się do córki
- Stęskniłam się za Michałkiem.

Minął weekend. Gosia nadal leżała w szpitalu, a Maja musiała iść do szkoły. Kiedy czekała pod klasa na dzwonek, przed pierwsza lekcją, podeszła do niej Paulina razem ze swoimi przyjaciółkami.
- A co z Gośką, jeszcze jest w szpitalu, aż tak mocno się uderzyła, aż tak jej się Maciek podoba, że prawie umarła?
- Nic ci do tego. Zostaw mnie w spokoju i Gosie też.
Nastolatka odwróciła się do nich tyłem i chciała odejść, kiedy Patrycja złapała ja za nadgarstek.
- Przekaż swojej siostrze, żeby się odczepiła od Maćka, jeśli tego nie zrobi to pożałuje.
- Jesteś chora psychicznie, lecz się- wyrwała się z uścisku.
- Zostaw ją- podszedł do nich wściekły Maciek.
- Słucham?- rozzłościła się Patrycja.
- To co słyszałaś, masz się dać jej spokój i Gosi też.
- Przesłyszałam się? Ty mi rozkazujesz gówniarzu?
- Jestem od ciebie młodszy tylko rok. Jeśli chcesz stosować przemoc, to może zmierz się ze mną.
- Zwariowałeś przez tą swoja dziewczynę. Trzeba było mnie posłuchać i zacząć się spotykać z Pauliną.
Paula uśmiechnęła się do chłopaka, jednak ten nawet na nią nie spojrzał.
- Maciek co z tobą, kiedyś byłeś inny- odezwała się Natalka
- Wy się nie zmieniłyście, zawsze takie wścibskie i natrętne. A ty dla mnie już nie istniejesz- zwrócił się do Patrycji.
- Co ty gadasz jestem twoja siostrą, zawsze będziesz mnie słuchał.
- Przeliczyłaś się, nie rozumiesz, że mam cie dosyć?!
- Ona jest twoją siostrą? Mówiłeś, że jesteś jej kuzynem.
- O proszę, co ja słyszę, swojej dziewczynie też tak powiedziałeś?
- Nie twoja sprawa.
- Rozumiem, czemu to ukrywałeś, każdy by się wstydził przyznać, że jest się rodzeństwem z nią- powiedziała Maja.
Po tych słowach trójka przyjaciółek odeszła, tak szybko, jak się pojawiła.
- Sorry, że nie powiedziałem wam prawdy.
- Nie ma sprawy, ale Gosi powiedz jak najszybciej.
- Ok.
Po tym zadzwonił dzwonek na lekcję.

Tak pierwsza tajemnica Maćka wyszła na jaw, a co z drugą? Czy szóstka nastolatków przełamie lody i się pogodzi, a może połączy ich skrywany przez nich pewien sekret?
             ********************************

ROZDZIAŁ 12 ,,Odwiedziny Maćka"

- Masz tupet, żeby tu przyjść- powiedziała złośliwie.
- Posłuchaj mnie, ja nie wiedziałem, że ...
- Nie opowiadaj mi bajek Maciek, przez ciebie Gosia jest tutaj, może się nie obudzić, a ty masz to gdzieś.
- Wcale tak nie jest, przyszedłem, bo się martwię o Małgosię.
- Chyba raczej dręczą cię wyrzuty sumienia! - krzyknęła
- Proszę się uspokoić, to jest szpital - upomniała ich pielęgniarka, po czym odeszła.
Z sali obok wybiegł roztrzęsiony Robert, nie wiedział na kogo krzyczy jego córka, kiedy zobaczył Maćka, uśmiechnął się do niego.
- Dzień dobry- powiedział nastolatek.
- Witaj- odpowiedział mężczyzna.
- Nigdy ci tego nie wybaczę! - krzyczała Maja w stronę kolegi.
- Maju uspokój się, tutaj nie można krzyczeć- Robert podszedł do córki i ja przytulił.
- To przez niego Gosia leży nieprzytomna - dziewczyna nie przestawała się kłócić.
Robert złapał swoja córkę i ruszyła w stronę wyjścia.
- Wyjdziemy na zewnątrz - powiedział -możesz wejść do Małgosi- zwrócił się do chłopaka.
Nastolatek kiwnął głową, po czym zniknął we wnętrzu sali, natomiast Maja trzymana i prowadzona przez swojego tatę wyrywała się i mówiła, że wypadek Gosi jest winą jej kolegi.
- Maju przestań- upominał ją Robert.
Kiedy wyszli ze szpitalu mężczyzna posadził córkę na pobliską ławkę i usiadł koło niej.
- Nie rozumiesz tato... on ją zawiódł.... mnie zresztą też - powiedziała przez płacz.
- Domyślam, że się pokłócili, Gosia uciekła i wtedy spadła ze schodów w szkole.
- Mniej więcej tak było.
- Czyli t nie była wina maćka, tylko nieszczęśliwy wypadek. Córeczko wiem, że jest ci ciężko, mi z mamą także, ale nie można obwiniać o to niewinnych ludzi.
- No nie wiem tato. Wierzysz w te słowa, które dzisiaj powiedziałeś mi przy śniadaniu.
- Wierzę i ty też powinnaś.
Maja przytuliła tatę i otarła rękawem bluzki płynące po policzkach łzy. W tym samym czasie, kiedy Maciek wszedł do sali i zobaczył lężącą nieuchomo Gosię, poczuł, że w jego oczach pojawiły się łzy. Tak bardzo się o nią bał. Obok na krześle siedziała kasia, od razu spostrzegł. że kobieta jest zrozpaczona i blada, jak jej córka Maja i mąż.
- Dzień dobry- odezwał się niepewnie.
Kasia spojrzała na chłopaka i lekko się uśmiechnęła.
- Dzień dobry Maćku- odpowiedziała wstając.
Oboje spojrzeli na łóżko, na którym leżała nieprzytomna Małgosia. Włosy dziewczyny w nie.ładzie opadały na poduszkę i bardzo jasną twarz. Wzdłuż ciała leżały nieruchomo wyciągnięte na pościel blade ręce nastolatki.
- Zawsze była taka radosna i opalona. - chłopak przerwał ciszę.
- Tak. Zostań jeśli chcesz, ja muszę iść do lekarza - powiedziała Kasia- po czym zapytała - Wiesz gdzie jest Maja?
- Razem z panem Robertem wyszła na zewnątrz.
Chłopak spuścił głowę, wiedział, że to jego wina, Maja miała rację dręczyło go sumienie, ale nie dlatego tu przyszedł. jest tutaj, ponieważ kocha Gosię.
- Nie zadręczaj się, to nie twoja wina powiedziała kobieta ze współczuciem.
- Maja twierdzi inaczej.
- Maja jest w szoku i dlatego tak mówi. Za niedługo wrócę.
Powiedziawszy to kobieta wyszła na korytarz i ruszyła w stronę gabinetu lekarskiego. Tymczasem  Maciek podszedł do łóżka i usiadł na krześle obok, a następnie wziął dłoń dziewczyny i przyłożył ja do swoich ust, po czym delikatnie pocałował dłoń Gosi.
- Kocham cię - szepnął- bardzo cie przepraszam.
Na zewnątrz, na ławce przy szpitalu siedział Robert ze swoją córką i rozmawiali, a raczej wspominali  wszystkie szczęśliwe chwile spędzone całą rodziną.
- Dobrze, a teraz chodźmy do sklepiku i kupmy sobie coś do picia.
- A później pójdziemy do Gosi?
- Oczywiście.
Wstali i ruszyli w stronę wejścia do budynku. W tej samej chwili Kasia zapukała do drzwi, kiedy usłyszała zaproszenie, otworzyła drzwi i weszła do środka. Zajęła krzesło przy biurko, za którym siedział lekarz.
- Tak myślałem, że pani przyjdzie do mnie, słucham.
- Chciałam się zapytać... - urwała.
- Proszę mówić śmiało.
- Przez cały czas dręczy mnie jedno pytanie.
- To dlaczego pani nie zapyta?
- Boję się odpowiedzi- wzruszyła ramionami.
Mężczyzna spojrzał na Kasie i uśmiechnął się zachęcająco, co dodało odwagi kobiecie.
- Więc, jeśli Gosia się dzisiaj nie obudzi to czy - wzięła głęboki wdech i skończyła- wogóle się obudzi.
- Tak, sądzę że tak będzie, jednak wydaje mi się, że pani córka dzisiaj odzyska przytomność.
- Dziękuję.
Kasia wstała wstała z krzesła, podeszła do drzwi, otworzyła je, jednak odwróciła się do lekarza.
- Mam nadzieje, że tak się stanie. Do widzenia.
- Ja też, do widzenia, - odpowiedział.
Mężczyzna zajął miejsce za biurkiem i wziął jakieś dokumenty do rąk, aby je przejrzeć, jednak nie mógł się skoncentrować, gdyż bardzo współczuł tej rodzinie. On także należał do nieśmiertelnych, a nawet wiedział, że odmówiono im pomocy, jednak oni nie wiedzieli o jego pochodzeniu. Kobieta wyszła na korytarz i ruszyła do sali, w której znajdowała się jej córka Gosia. W połowie drogi usłyszała za sobą głosy jej bliskich, którzy ja wołali, natychmiast się do nich odwróciła.
- Kasiu zaczekaj.
Robert podszedł do żony, pocałował ją w policzek i złapał za dłoń. Maja podeszła do mamy i razem z rodzicami udała się do Małgosi. Kiedy zamierzali wejść do sali, zatrzymali się w progu. Wszyscy troje patrzyli na leżąca dziewczynę i siedzącego obok niej chłopaka, który szeptał coś do nastolatki. Maja poczuła jak do oczu napływają jej łzy. Żałowała, że tak potraktowała swojego kolegę, nawet mu współczuła, tego co musi on teraz czuć Rozmowa z tatą i widok, który teraz miała prze oczami, dały jej dużo do zrozumienia.
Teraz wiedziała, że z nastolatków jest idealna para, pasowali do sienie jak dwie krople wody. Nagle poczuła ,,ukłucie" w sercu.
- Jeśli się nie obudzi, to nie dowie się jak on ja kocha i nie wybaczy mu błędów, a co najgorsze, nie będą razem, a ona nie odzyska siostry- pomyślała z żalem i smutkiem, który ją ogarniał coraz bardziej.
-  Jemu też jest ciężko- powiedział po cicho Kasia, tak aby tylko córka i mąż mogli ja usłyszeć.
- Chciałbym miec go za zięcia, oczywiście w przyszłości.
Na te słowa, na zmęczonej twarzy Mai pojawił się lekki uśmiech.
- Chciałabym, żeby kiedyś należał do naszej rodziny.
Chłopak przez cały czas nie zauważył, ani nie słyszał pozostałych członków rodziny Wilsonów. Delikatnie ujął dłoń ukochanej, i przysunął do swoich przymkniętych oczu, z których spłynęło kilka łez. otworzył oczy, spojrzał na jej nieruchomą twarz i nie opuszczając ręki nastolatki wyznał jej miłość, nie było to jednak po raz pierwszy, ale ostatnio to zrobił, przed ich rozstaniem.
- Kocham cię.- powiedział na tyle głośno by obecni w sali małżeństwo i Maja mogli to usłyszeć.
- Ja też ciebie kocham.- odpowiedział mu cichy głos.
Na te słowa Maciek spojrzał na oczy dziewczyny, które powoli otwierały się ukazując zielone tęczówki. Małżeństwo stało w miejscu, byli zaskoczeni, ale równocześnie bardzo szczęśliwi. Maja od razu podbiegła do łóżka i objęła leżąca siostrę.
- Gosia, nareszcie!- krzyknęła.
- Córeczko tak się baliśmy- powiedziała Kasia, która pochyliła się nad nastolatką i pocałowała ją w czoło.
- Ale nas wystraszyłaś kochanie - Robert uśmiechnął się do Małgosi.
Maja podeszła do taty i szepnęła do niego.
- Wiesz tato- spojrzała na niego promiennie- miałeś rację, że Gosia dzisiaj się obudzi.
W tym czasie Maciek wstał z krzesła i ruszył w stronę drzwi, jednak zatrzymał się przy wyjściu, gdyż poczuł szarpnięcie za bluzę. Odwrócił się i zobaczył, że to Maja go zatrzymała. Pomyślał, że chce skończyć ich wcześniejszą kłótnię, jednak nie spodziewał się takich słów od niej, jakie usłyszał po chwili.
- Zostań, ona cię potrzebuje, tak jak rodzinę- wskazała ręką w stronę siostry- to dzięki tobie się obudziła, a tak przy okazji to chciałam cię przeprosić, nie powinnam była na ciebie tak krzyczeć. Ale zrobiłam nam wszystkim wstyd- przy ostatnim zdaniu uśmiechnęła się.
Na te słowa na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech.
- No, jednak to tobie wyrządziłam przykrość. Przepraszam. To co zgoda?
Nastolatek stał oniemiały. Nie mógł uwierzyć,że dziewczyna, która przed dim stała, Maja Wilson, spontaniczna, z szalonymi pomysłami, która zawsze stawia na swoim i rzadko przeprasza ludzi, teraz to zrobiła. Najpierw urządziła mu kłótnię, a następnie wypowiedziała to niezwykłe słowo. Maja uniosła brew lekko zdenerwowana tym, że musi tyle czekać na odpowiedź.
- No nie wiem - przedrzeźniał się,jednak widząc gniewne spojrzenie od razu odpowiedział- oczywiście, że zgoda.
-Wiedziała, że to powiesz zresztą nie przyjęłabym innej odpowiedzi.
Maciek zdziwiony i zszokowany patrzył na roześmianą koleżankę.
 No co ty, przecież każdy wie, że nie jestem taka, jak mój sobowtór 
z zielonymi oczami.
- To akurat wiem, tylko nie sadziłem, że aż tak się różnicie.
- Widać pozory mylą- wzruszyła ramionami.
Oboje się roześmiali, ale nie ta tyle głośno, by zwrócić na siebie uwagę pogrążonych w rozmowie małżonków i Gosi. W dobrych humorach podeszli do Małgosi, Maciek usiadł na krześle obok rodziców bliźniaczek, a Maja na skraju łóżka, na którym leżała jej siostra. Po upływie kilku minut małżeństwo wstało i pożegnało się.
- Idziecie już?- zasmuciła się Gosia.
- Córeczko wrócę sam za trzy godziny, bo muszę wpaść do pracy porozmawiać z szefem, a twoja mama...
- A ja pojadę po Michała do dziadków i wrócę do domu. Wiesz, że muszę zająć się małym.- Kasia wtrąciła się mężowi.
- Powiadomimy jeszcze lekarza - dodał Robert.
Mieli zamiar wyjść, gdy do środka wszedł lekarz.
- Państwo już wychodzicie? - zapytał.
- Tak, z Małgosia zostaje nasza druga córka z ich kolegą- odpowiedziała Kasia.
Robert z żoną podszedł z powrotem do Gosi.
- O widzę, że już odzyskałaś przytomność. Jak się czujesz- zapytał podchodząc do jej łóżka.- Proszę usiąść na krześle- zwrócił się do Mai - nie wolno siadać na łóżka pacjentów.
- Przecież nic nie zrobię siostrze- oburzyła się.
- Proszę stosować się do przepisów.
Nastolatka przewróciła oczami i zajęła miejsce obok kolegi.
- Czuję się dobrze- odpowiedziała Gosia na zadane jej pytanie.
- W takim razie za piętnaście minut przyjdzie po ciebie pielęgniarka i zabierze cie na badania.
- A kiedy będę mogła wrócić do domu?
- Jeśli wszystko będzie dobrze to wypiszemy cie za kilka dni. potrzebujemy mieć pewność, że wszystko jest już w porządku i że twój stan się poprawił.
- Dlaczego mam tak długo tu leżeć. Przecież od dzisiaj tu leżę i nic mi nie jest.
- Nie, ty tutaj trafiłaś wczoraj rano, do szpitala przywieziono cie nie przytomną i obudziłaś się dopiero rano, to jest poważna różnica.
Dziewczyna spojrzała pytająco na rodziców, którzy przez cały czas przysłuchiwali się rozmowie.
- Wiesz córeczko, chcieliśmy ci powiedzieć później, jak się obudziłaś byłaś osłabiona, teraz zresztą też jesteś - zaczął Robert.
- I nie chcieliśmy, żebyś przejmowała się tym, ponieważ zdenerwowałabyś się,  a tera nie powinnaś. Przeszłaś operacje głowy, co nie jest zbyt bezpieczne- skończyła Kasia.
- Rozumiem, że się o mnie martwicie i nie mam do was żalu.
Małżeństwo opuściło szpital, Robert udał się do pracy, a Kasia do swoich rodziców, a następnie do domu. Kiedy była na miejscu, a samochód zatrzymała na podjeździe, kobieta wysiadła z auta i wyciągnęła fotelik, w którym spał synek odwróciła się w stronę domu i momentalnie znieruchomiała. Nie wiedziała co ma robić, krzyczeć, wołać o pomoc, czy może wsiąść do samochodu i odjechać. Pomyślała, że powinna zostać i zadzwonić na policję, jednak bała się pozostać tutaj z malutkim synkiem. podjęła decyzje, że musi stad uciec, jednak strach jaki ja ogarniał nie pozwalał na wykonanie jakiegokolwiek ruchu.

                *********************************
Bardzo proszę o komentarze.

ROZDZIAŁ 11 ,,Zła wiadomość"

Zeszły do kuchni, w pomieszczeniu nikogo nie było, zapaliły lampę i zaczęły przygotowywać śniadanie, po piętnastu minutach na stole znajdowały się różne kanapki i gorąca herbata w dzbanku.

- Pójdę zawołać tatę - odezwała się Kasia.

- A co z dziadkami?

- Niech jeszcze śpią, późno się położyli.

Maja kiwnęła głową i usiadła na krześle w jadalni, po czym zaczęła jeść kanapkę. Kasia weszła po schodach na piętro, a następnie otworzyła drzwi do jednego z pokoi. Kiedy była w środku spojrzała w stronę łóżeczka, przy którym stał Robert i szeptał coś do śpiącego Michała.

- Kochanie - zwróciła się do męża.

Mężczyzna słysząc głos żony momentalnie odwrócił się w jej stronę i spojrzał prosto w jej smutne, zielone oczy.

- Co jeśli Gosia z tego nie wyjdzie?- spytała cicho

- Nie mów tak, powinniśmy być dobrych myśli.

- Przecież wszystko może się zdarzyć, nie dam sobie rady, gdybyśmy ją stracili.

- Musimy być silni, przecież mamy małego synka, który powinien czuć szczęście i radość, a nie bijące od nas cierpienie i smutek pomimo okoliczności.

Robert podszedł do żony i mocno do siebie przytulił. Kobieta czuła  mocno i szybko bijące serce męża. Stali tak przez krótką chwilę, gdyż z łóżeczka dobiegł ich płacz dziecka. Kasia odsunęła się od Roberta i podeszła do synka. Kiedy wzięła malca na ręce ten od razu przestał płakać. Michał pilnie obserwował rodziców swymi dużymi, niebieskimi oczami. 

- Oczy ma po tobie- oznajmiła.

- Tak, ale jak dorośnie zobaczymy po kim odziedziczył charakter.

- Pewnie po tatusiu- zaśmiała się Kasia.

- Dobrze by było, żeby po części także po mamusi.

Oboje uśmiechnęli się do siebie i pocałowali synka w policzki.

- Idź na śniadanie, w jadalni jest Maja, nie powinna być teraz sama.

- A ty?

- Ja zaraz zejdę, tylko nakarmię Michałka.

Robert kiwnął głową, pocałował Kasię i wyszedł z pokoju. W tym samym czasie Maja ,,toczyła walkę" z myślami. Rozmyślała o swoim śnie, nie wiedziała czy mógł on coś oznaczać, czy tylko był wyobraźnią. Jeśli miało by to się wydarzyć, nie zniosłaby tego pomyślała. 

- Zabiłabym się, nie mogłabym żyć, kiedy jej by nie było, nie potrafiłabym- myślała.

Siedziała przy stole, ręką podpierała głowę, rozmyślała tak, gdy usłyszała obok siebie dobrze jej znany głos.

- Coś się stało córeczko? - spytał zaniepokojony Robert.

- Nie, zamyśliłam się tylko.

- Chyba wiem na jaki temat- powiedział zajmując miejsce przy stole.

- Tak, myślałam o Gosi.

- Za półtora godziny razem z mamą pojedziesz do szpitala, a ja później do was dołączę, zobaczysz, że Małgosia dzisiaj się obudzi.

Te ostatnie słowa podniosły ją na duch, wiedziała,że może być inaczej, jednak wierzyła, że tak się stanie. Kiedy oboje skończyli jeść śniadanie, ruszyli w stronę salonu, zatrzymali się na przeciwko schodów, na których stała zapłakana Kasia trzymająca na rękach synka. Robert od razu znalazł się obok kobiety, wziął od niej Michałka i pomógł jej zejść po schodach, a następnie usiąść na kanapie w salonie. Mężczyzna zajął miejsce obok niej, a malucha przytulił do siebie.

-Co się stało kochanie? -spytał. 

- Dzwonili ze szpitala, stan Gosi się pogorszył. 

Po tych słowach Kasia jeszcze bardziej się rozpłakała, Robert próbował uspokoić przestraszonego synka, a Maja momentalnie upadła na podłogę. Zanim zemdlała przez głowę przemknęły jej słowa ,, zobaczysz, że Małgosia dzisiaj się obudzi". Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła,że leży na kanapie w salonie, a obok niej na fotelach siedzą dziadkowie,a babcia w objęciach trzyma śpiącego Michała. Z kuchni dobiegały głosy jej rodziców.

- Ale nas przestraszyłaś - poinformowała Marzena wnuczkę.

- Nic mi nie jest babciu - oznajmiła Maja wstając - wszystko w porządku.
Weszła do kuchni, zauważyła przerażenie i smutek na twarzach rodziców. Dopiero teraz dostrzegła, że z radosnego i pełnego szczęścia małżeństwa nie zostało nic. Teraz byli bladzi, niewyspani i  przez cały czas martwili się o córkę, a obecnie o dwie. Wiedzieli, że Maja nie radzi sobie z ta sytuacją postanowili, że zaraz pojadą do szpitala.
-Wszystko dobrze córeczko-spytali jednocześnie zatroskani rodzice.
- Tak, kiedy jedziemy do Gosi?
- Za dziesięć minut - oznajmił Robert.
Maja słysząc te słowa ,, uśmiechnęła się " w głębi serca. Dziewczyna wyszła z kuchni i ruszyła w stronę schodów, jednak zatrzymała się w salonie, gdyż usłyszała wołanie babci.
- Poczekaj kochanie wiem, że bardzo przeżywasz tą tragedię i jest ci ciężko po tym co dzisiaj usłyszałaś, jednak nie możesz się załamywać
- Ale ja się nie załamałam babciu - zaprzeczyła dziewczyna siadając obok starszej kobiety.
- Nie oszukasz mnie Maju, przecież widzę jak strasznie się zmieniłaś  od wypadku Gosi, a to wydarzyło się wczoraj.
- W czym się zmieniłam?
- Spójrz w lustro, już nie jesteś energiczną Mają - powiedział zmartwiony Kacper.
Nastolatka wstała z kanapy i powoli podeszła do wiszącego na ścianie lustra, a następnie spojrzała w nie. Kiedy ujrzała w nim siebie zdziwiła się, a nawet lekko przestraszyła. Była to bardzo blada szesnastolatka o smutnych, podkrążonych oczach. Zawsze ładnie ułożone, ciemne włosy, teraz były rozczochrane i opadały na błękitną koszulkę nocną. Przeważnie radosna twarz, obecnie wyrażała ból i cierpienie.
- Tak się zmieniłam? W jeden dzień? - nie dowierzała - czuje się jakby minął co najmniej tydzień.
Kacper podszedł do wnuczki i położył dłoń na jej ramieniu.
- Idź się przebież Maju, bo zaraz jedziecie, a my z babcią zaopiekujemy się Michałkiem - spojrzał w stronę żony i wnuczka.
Nastolatka lekko się uśmiechnęła do dziadka i wbiegła na schody, a następnie do pokoju, w którym spała. Podeszła do torby, z której wyciągnęła jeansy, bordową bluzkę i małą kosmetyczkę, po czym pobiegła do łazienki. Szybko przebrała się, a potem z kosmetyczki wyciągnęła szczotkę i starannie rozczesała ciemne loki. Na końcu umyła zęby i po pięciu minutach zbiegła na dół do salonu, w którym zastała resztę rodziny. Kasia tłumaczyła swojej mamie, że za dwie godziny wróci, ale powiadomiła ją o potrzebnych rzeczach dla Michała.
- Kochanie, jedziemy już - mężczyzna złapał żonę za rękę.
- Idę już - odpowiedziała.
Kobieta pocałowała synka, a Robert zrobił to samo.
- Bądź grzeczny synku- uśmiechnął się do malca.
Zegar wybił godzinę, kiedy spod domu państwa Collins odjechał czarny samochód. Po dwudziestu minutowej jeździe Wilsonowie byli już w szpitalu, szli teraz korytarzem w stronę wind, a po chwili znajdowali się na trzecim piętrze.
- Proszę pana- Kasia zatrzymała lekarza,który przeprowadzała operację Gosi - co z Gosią?
Mężczyzna zatrzymał się i spojrzał w stronę kobiety.
- Jej stan zdrowia się unormował, ale nadal pozostaje nieprzytomna- mężczyzna cicho westchnął i dodał - jak państwu wczoraj powiedziałem, ta doba pokaże, czy dziewczyna obudzi się, czy pozostanie w śpiączce.
Kasia pożegnała się z lekarzem i razem z mężem i córka ruszyła w stronę sali, gdzie leżała Gosia. Kiedy małżeństwo weszło do środka, a nastolatka przekraczała próg, momentalnie zatrzymała się w przejściu.
- Maja, zaczekaj.
Ktoś ją wołał, dobrze znała ten głos, od razu odwróciła się w stronę, z której ją wołano. Kiedy zobaczyła kto biegnie przez korytarz do niej, znieruchomiała i nie dowierzała, że ta osoba przyszła tutaj.
                          ************************
Zapraszam do obejrzenia stron: główni bohaterowie, pozostali bohaterowie.

ROZDZIAŁ 10 ,,Bezradność"

-Panie doktorze- powiedziała pielęgniarka, przewozimy dziewczynę na oddział na trzecim pietrze.
- Dobrze już idę.
Mężczyzna odwrócił się plecami do  małżeństwa i razem z pielęgniarką ruszył w stronę sali operacyjnej.
- Czy moja córka żyje!- krzyknęła zrozpaczona Kasia.
Lekarz odwrócił się w jej stronę i pokiwał głową.
- Żyje, jednak jest w krytycznym stanie. Najbliższe dwie doby pokażą co będzie dalej.
Powiedziawszy to zniknął we wnętrzu  pobliskiej sali. Kobieta usiadła na najbliższym krześle i ukryła twarz w dłoniach. Robert stał w miejscu wpatrując się w drzwi pomieszczenia, gdzie znajdowała się jego córka.Nagle na korytarz z tej sali wyszło kilku lekarzy, wieźli  na łóżku leżąca bez ruch, strasznie biała Gosię.
Kasia natychmiast wstała z krzesła i podbiegła do nieprzytomnej córki, złapała jej rękę i ścisnęła.W oczach kobiety błyszczały łzy, nie mogła patrzeć jak jej córka cierpi.
- Proszę się odsunąć - zarządał jeden z lekarzy.
Matka dziewczyny puściła ją spytała pielęgniarki
- Dokąd ją zabieracie?
- Na następne piętro.
Małżeństwo ruszyło za lekarzami jednak po chwili usłyszeli głos jednego z nich.
- Lepiej niech państwo wrócą do domu i odpoczną, a rano przyjedźcie.
Rodzice niechętnie tak postąpili, musieli zaopiekować się malutkim synkiem i drugą córką. Wsiedli do swoich samochodów i pojechali do rodziców Kasi. 
-I co z Gosią - zapytała starsza kobieta o imieniu Marzena.
- Na razie jest w śpiączce- opowiedział Robert.
Mężczyzna poczuł jak łzy ściskają go w gardle, wszedł do kuchni, przy stole siedziała już Kasia, ocierała oczy chusteczką, podszedł do niej i mocno ją przytulił. Kobieta po chwili doszła do siebie, popatrzyła do salonu, gdzie na kanapie spała Maja. Twarz nastolatki była czerwona od płaczu, a jej oczy podpuchnięte. Kasia pocałowała córkę w czoło i przykryła ja kocem.
- Jak Michał?
- Dobrze, śpi już od długiego czasu.
- Pójdę do niego, jest taki malutki, nie powinnam była go zostawiać na tak długo.
- Zostajecie na noc zapytał Kacper swojego zieńcia.
- Tak.
- To dobrze - powiedziała Marzena. - idź się połóż.
Mężczyzna kiwnął głową i udał się do pokoju na pietrze. Otworzył drzwi i wszedł do pokoju, na dużym łóżku spała jego żona, a przy ścianie w łóżeczku Michał. Kasia z Robertem zostawiali synka tutaj, kiedy jechali na spotkanie nieśmiertelnych, dlatego postawili tym pokoju dla małego łóżeczko.  Po dwóch godzinach snu Kasia wstała i zeszła do kuchni zapaliła lampkę i usiadła na krześle, nie mogła spać. Wiedziała, ze jaj mąż także nie śpi, tylko udaje, nie mogła znieść tego, że ona siedzi w domu, a jaj córka leży nie przytomna w szpitalu. Ta bezradność, ze nic nie może zrobić była najgorsza. Kiedy wpatrywała się w okno w kuchni, za którym panowała ciemna noc usłyszała za sobą ciche kroki. Serce kobiety momentalnie przyśpieszyło, co wyrwało ja ze swoich rozmyśleń. Odwróciła się w stronę, z której dochodziły odgłosy, panowała tam ciemność, z której wyłoniła się sylwetka Mai.
- Dlaczego nie śpisz córeczko?
- Nie mogłam zasnąć na wieczór, a później babcia dała mi do picia jakiś napój, po którym zasnęłam, chyba to było coś na sen.
- Dobrze babcia zrobiła powinnaś odpocząć i wyspać się.
-Mam spać, kiedy moja siostra walczy o życie?
- Wiem, że cierpisz my tak samo.
- Mamo Gosia z tego wyjdzie, zobaczysz będzie tak jak przedtem.
Na policzkach kobiety rozbłysły łzy, widząc je nastolatka usiadła na krześle obok niej i mocno ją przytuliła. Po dziesięciu minutach na pietrze rozległ się płacz dziecka.
- Pójdę do małego zanim  obudzi dziadków - powiedziała Kasia- Chodź spać, na górze babcia przyszykowała pokój.
- I tak nie zasnę.
- Przy najmniej odpoczniesz.
Przytuliły się mocno, po czym udały się po schodach do dwóch pokoi. Kasia otworzyła drzwi, zamiast usłyszeć płacz synka, powitały  ją ciche słowa jej męża. Weszła do środka, przy oknie stał mężczyzna, a w objęciach trzymał niemowlę. Kobieta podeszła do nich i pocałowała obu, wzięła Michała na ręce i usiadła na łóżku. Maja w tym czasie przekraczajć próg pokoju czuła niepokój, kiedy spali u dziadków ten pokój dzieliła z Małgosią. Rozejrzała się wokoło jedno łózko było przyszykowane dla niej, a drugie równo przykryte kocem.
- Dlaczego akurat to jej się przytrafiło, przecież była miła, dobra dla innych, a w dodatku ostatnio  cierpiała przez tego dupka. To jego wina, że Gosia teraz leży w szpitalu, przez niego może umrzeć, zapłaci za to. - powiedziała do siebie zrozpaczonym głosem Maja.
Nastolatka usiadła na podłodze, oparła się o ścianie, a w rękach mocno ściskała zdjęcie, na którym była razem z siostra i małym braciszkiem. Fotografię przycisnęła do serca, a po twarzy popłynęły jej łzy, niczym jak deszcz. Siedziała tak przez dłuższy czas płacząc, kiedy wstała spojrzała na zegar wiszący na ścianie była czwarta w nocy z pokoju na przeciwko słyszała głosy rodziców, przestraszyła się, że nie śpią i mogli słyszeć jak płakała, ale pomyślała, że przecież było wiadome,że nie zasną, a poza tym są pogrążeni we własnej rozmowie. Położyła się na łóżko i przykryła się kocem, a następnie rozejrzała wokoło, wszystko przypominało jej o radosnych chwilach spędzonych z siostrą.
Było jasno, Maja pchnęła drzwi, które od razu ustąpił, po czym weszła do pomieszczenia. Wszędzie jaśniało niesamowicie oślepiające światło. Nastolatka stała przy ścianie, a naprzeciwko niej Gosia, Która miała na sobie białą sukienkę. Maja była w jednej z sal w szpitalu. Zaczęła zbliżać się w stronę Gosi, ta jednak stopniowo oddalała się z wyciągniętą do przodu ręką. Maja chciała złapać siostrę, jednak nie mogła.
- Opiekuj się Michałem- szepnęła Gosia
- Razem będziemy to robić - opowiedziała zrozpaczona Maja.
- Będę patrzyła na was z góry- podniosła głowę w stronę sufitu.
Małgosia oderwała się od podłogi i zaczęła unosić się do góry jednocześnie znikając.
- Nieee!- krzyczała Maja.
Nastolatka poczuła, że spada w dół, spojrzała w miejsce, w którym zniknęła Gosia, po czym zamknęła oczy.
 Kiedy poczuła,że leży na czymś twardym otworzyła powieki. Rozejrzała się wokoło, znajdowała się na podłodze pokoju w domu dziadków. Jej serce biło jak oszalałe, a ona cała się trzęsła, po bladych policzkach dziewczyny spływały łzy. Momentalnie drzwi od sypialni otworzyły się, a do środka wbiegła przestraszona Kasia. Uklękła obok córki i mocno ja objęła ramionami.
- To tylko sen - powtarzała kobieta.
- Był taki prawdziwy, myślałam, że...- urwała i spojrzała na mamę- mamo ty wogóle nie spałaś.
Twarz Kasi zawsze radosna i opalona teraz była blada, a w oczach zamiast iskierek szczęścia było cierpienie.
- Spałam- powiedziała, ale widząc spojrzenie córki dodała- krótko, niedawno się obudziłam.
- Przecież widzę mamo, że wogóle nie zmrużyłaś oka.
- Nie mogę spać, nie potrafię.
- Jest szósta, o której jedziemy do szpitala - spytała Maja.
- Ja jadę o ósmej, a tata dopiero o dziesiątej, bo musi załatwić urlop.
- Pojadę z tobą.
- Dobrze, ale ja wracam o jedenastej, bo muszę zająć się Michałem.
- To zostanę z tatą.
Kasia kiwnęła głową, a następnie podeszła do okna. Spojrzała przez nie, słońce przebijało się przez ciemne chmury, a las cały czas pozostawał ponury, jakby odzwierciedlał nastrój panujący w ich rodzinie. Maja podeszła do kobiety i położyła głowę na jej ramie.
- Wracamy dzisiaj do domu?
- Tak, ja pojadę z małym, a ty później z tatem.
Nastolatkę dręczyło jedno pytanie, nie wiedziała czy ma go wypowiedzieć na głos.
- Mamo- zaczęła niepewnie ... 
- Tak?
- .... a co ze szkołą?
- Dzisiaj jest sobota, a w poniedziałek zobaczymy czy będziesz miała na tyle sił, żeby tam pójść.
- Dobrze.
- Chodźmy na dół, zrobimy śniadanie, zanim Michałek się obudzi.
- Tata też nie spał w nocy?
- Nie.
                       ****************************